Aan de slag met de meubelmaker, soms gaat het wel goed!

Ja zo dramatisch was het avontuur met de dakdekker, zo prettig is de samenwerking met de meubelmaker. 

De (eerste) trap naar de vide (slaapkamer)

Vincent Liardon is net als zijn vader een meubelmaker en timmerman. Hij komt uit het nabijgelegen dorp Frontenay. Eerst maakte hij voor mij naar eigen ontwerp een vrij steile trap en een balustrade. Na 2 jaar gebruik denk ik dat ik achteraf beter een minder steile trap had kunnen nemen maar ik ben er nog steeds wel erg blij mee. Het went (vond ik) vrij snel om achteruit of wat ik doe zijwaarts naar beneden te lopen. Maar sommigen vinden het een beetje eng. Tegen de tijd dat ik niet meer de trap afkom verkas ik wel naar het grote huis. Die zal dan toch echt wel klaar zijn (hoop ik). 

Oude deur

Nieuwe voordeur vanuit binnen gezien

   








        


Na het maken van de eerste trap maakte hij een nieuwe voordeur voor het appartement die naar de keuken zal leiden. Dat de deur echt een vooruitgang is bleek wel uit de veelvuldige complimenten van de dorpsgenoten. Alleen al het feit dat de deur nu dicht kan vind ik al een grote plus. Voor de jongeren iets minder nu er niet meer in de winter lekker kan worden geschuild voor de regen en stiekem kan worden geblowd daar. Maar ja dat is "vooruitgang". Helaas is de deur een stuk lager dan de grond en staat die gelijk op de regenkant. Hierdoor heeft hij veel te lijden van het weer. Maar na 1 jaar en elk half jaar een laagje beits doet hij het best goed nog. 

Afdakje met een nieuw buitenlampje.

En het plaatsen van een houten afdakje helpt ook erg. Het afdakje is gewoon gekocht bij de BricoMarche. Na zoveel twijfel wat ik nu wilde en het maar niet nemen van een besluit heb ik in een vlaag deze gekocht en het was echt een goed besluit. Soms moet je gewoon doen en niet zeuren. Het ophangen zorgde bij de dorpsgenoten tot grote hilariteit. Samen met Bennie en Berend besloot ik die gedurende de opbouw van het grote concours de Petanque op te hangen. Dat is het moment dat ongeveer het hele dorp voor en langs mijn huisje loopt om de feesttent op te zetten en de speelvelden voor te bereiden. Zelfs de volgende dag krijg ik via via te horen hoe grappig het toch leek dat ik met mijn grote boormachine bezig ben op een wiebelig trapje en de beide heren mij vasthouden en tegen me aanduwen om meer kracht te kunnen zetten op de boor. Ach alles ter vermaak voor het dorp nietwaar?

Traptreden uit oud eiken

Maar de echte klus voor deze zomer was dat Vincent een trap zou maken uit oude dikke stukken eikenhout die in de schuur liggen. Het houtzag er niet uit. Onder de stof, muizenpoep en schimmels soms. Na een eerste schoonmaak dachten we dat het wel wat kon worden. Als je de treden ziet kan je je bijna niet meer voorstellen hoe die eruit zagen VOOR Vincent ermee aan de slag ging. Hieruit blijkt maar weer zijn goede vakmanschap. Het project zelf bleek nogal een uitdaging te worden. Ten eerste bleken de meeste stukken hout zo te zijn verrot of aangetast door hout worm dat het idee van 1 tree uit een stuk hout niet haalbaar was. Maar uiteindelijk is het hem toch gelukt om de juiste aantal treden te kunnen maken. Het restant hout zal hij klein zagen zodat het in mijn kachel kan als brandhout. Heerlijk toch? Ten tweede was de hoogte en de diepte een uitdaging. 

Klaarleggen van treden om later bij te snijden op maat.

Hoe kon je het beste de trap indelen? Meten en nog eens meten. En dan toch er weer achter te komen dat het niet ging werken. Het probleem werd mede veroorzaakt doordat de douche achter de trap zit. En je er nog wilt kunnen douchen zonder jezelf eerst k.o te stoten. We hebben het beste bereikt wat nu mogelijk is. En aangezien ik nu een aantal heerlijk heb gedoucht ben ik overtuigd dat het goed is. Al geef ik toe me 1x flink te hebben gestoten al bij het bukken. Als het lastig is voor anderen dan halen we een stukje uit de douchemuur.

Het hoofdpijnhoekje netjes opgelost

En dan is het me ook nog gelukt om Vincent te strikken voor het plaatsen van de (ook weer zelfontworpen) keuken. Samen met Tomas (bevriende architect) had ik al meerdere tekeningen gemaakt. Maar (whats new met mij) op laatste moment aangepast. Ik besloot om een van de bladen te gebruiken als opstaande randje. Hierdoor veranderen alle afmetingen. En doordat de stucadoor een muurtje had aangelegd die totaal afweek van de opgegeven maten. Logisch want hij is tenslotte frans. Maar het was wel goed en op tijd gemaakt dus ook deze man zal ik vaker vragen om wat te komen doen thuis. 

Al ruim een jaar liggen de werkbladen in mijn appartement te drogen. Ze waren (nu weet ik dat het komt door alle vocht door de lekkage) in 2 maanden tijd kromgetrokken. Dat was wel even schrikken toen! Nu waren ze weer een stuk bijgetrokken. Vincent had me al beloofd dat hij ze zou snijden als bouwpakket voor me om zelf alles te plaatsen (natuurlijk met hulp van mijn fijne klusbuddies maar die konden helaas niet op het "juiste" moment aanwezig zijn). Maar aangezien ik uiteindelijk helemaal alleen was kon ik het nooit zelf in elkaar zetten. En het feit dat de muren in Frankrijk nooit en te nimmer zijn zoals je denkt is het echt een grote uitdaging gebleken, zelfs voor Vincent die af en toe echt me erg zielig en zuchtend aankeek met rollende ogen. Maar Vincent zou mijn lokale held niet zijn als het toch allemaal goed zou komen. Ik vond gedurende twee dagen een plekje op de vierde trede van onder van de nieuwe trap met een potje thee en gaf Vincent steeds feedback of suggesties voor hoe het gemaakt kon worden.

beukenwerkbladen verwerkt tot ovenkastje

Helaas kregen we het allemaal niet af tijdens mijn verblijf maar Vincent zal het voor mijn terugkomst af hebben. Ik ben benieuwd. Maar wat er stond maakte me al blij genoeg. Mijn spaarrekening denk er iets anders over maar ook dat komt vast wel weer goed. Zo drie dagen met Vincent in de keuken maakte veel goed na 2,5 week ellende met het dak en Kevin de dakdekker. Hierdoor krijg je toch weer een beetje vertrouwen dat het allemaal ooit wel eens afkomt hier.