donderdag 11 juli 2013

Een nieuwe voordeur en een vernieuwde trapleuning

Naast het maken van notenwijn/likeur werd de tijd in Passenans ook aan andere zaken besteed. Er moest hard worden gewerkt om de achtertuin een beetje begaanbaar te maken en het "muntperkje" weer vrij te maken. De kruidenhoek is Clara's project waar ze dan ook menig uurtje doorbrengt. Wat resulteerde in spinnenbeten, open geschaafde handen en de nodige spierpijn van het gebruik van een oude botte zeis. Maar ook in een mooi schoon perkje waar de muntthee s avonds weer van werd gezet. Heerlijk!
de eerste bloemen
 
De meubelmaker hield zich weer (voor franse begrippen) aan de afspraak. Hij kwam woensdag de samen ontworpen voordeur brengen ipv maandag en plaatste deze uiteindelijk donderdag. Vertraging kwam doordat er een verkeerd glas was geleverd voor het raam. Al met al een super mooie voordeur. De dorpsbewoners waren ook onder de indruk. Maar ja het verschil van de oude rotte deur zonder ruitjes, zonder slot is dan ook immens. Zelf heb ik de deur in de impregneerbeits gezet nadat Clara alles vakkundig had afgetapt. Voorwerk is belangrijker dan het werk zelf en tijdrovender. 
De nieuwe voordeur
Nu moeten we nog een goede oplossing vinden voor het regenwater wat afloopt op het trapje. Een afdakje in oude stijl zal al veel helpen en wat drainagegaten in de stenen trap zelf. Er moet dus nog aan geklust worden.

Ook kwamen de werkbladen voor de keuken samen met mijn auto aan op woensdag. Mijn arme "voiture" begaf het zaterdag op de snelweg. Gek genoeg de warmtewisselaar die net (volgens de dealer) 2 maanden geleden ook moest worden vervangen. Maar daar heb je vrienden voor. Ik kom met Clara meerijden en dan later met eigen wagentje weer terug. De keukenbladen waren bij de houthandel al een stukje ingekort. 3 meter bladen passen toch net niet in mijn voiture. Maar 95 cm ingekort voor de te maken zijkanten van de keuken moest het allemaal wel lukken. JA dus! Deze bladen werden aan alle zijden goed ingesmeerd met lijnolie, ook de onderkant dus en de kopse kanten. Dit om later in de vochtige ruimte het kromtrekken tegen te gaan. Hopelijk komt er toch voor het eind van dit jaar hieruit een prachtige keuken.

De elektricien komt langs om zijn zeer riante offerte te bespreken. Gelukkig valt er te onderhandelen en weten we samen een aantal dingen te schrappen zonder te kort te doen aan wat ik wilde hebben.

Van hem hoor ik ook dat de aannemer heeft geconstateerd dat er nog steeds vocht ergens vandaan komt en dat dit al is besproken met de gemeente. Blijkbaar komt het van buiten. Hij zal me nog op de hoogte stellen van wat er moet gebeuren. Oh? Nou ik heb hem niet mogen zien, maar dat kan een volgende keer wel weer. Blijft Frankrijk, haasten spoed is zelden goed (haha yeah right.
vogelkooitje


De overige werkzaamheden bestonden uit het plaatsen van stekkerdozen ter vervanging van het prutswerk wat er was en het afdichten van de grote gaten in de muur hiervoor. 
Stekkerdoos met achterwandje wegens een te groot gat


Ook werden er (eindelijk!) gipsplaten tegen het laatste stukje plafond geplaatst met gevaar voor eigen leven (niet het mijne maar van Ad). 
de laatste gipsplaten bevestigd
En werd er een beetje gespeeld met de inrichting. Een hertje geschoten door de broer van mijn opa in 1949 werd schoongemaakt en opgehangen, een vogelkooitje die bijna van ellende uit elkaar viel voorzien van vogeltjes en wat ik elk huis in de streek hangt een opgepoetste Jezus aan het kruis. Die braaf in een roze nisje een statement mag maken.
 
Het hertje geschoten in 1949

Maar het meest dankbare klusje was toch het alsnog herstellen van het hekwerk langs de trap. Na veel gedub en aarzeling had ik toch de knoop doorgehakt om het te laten vervangen. Maar met hulp van Clara's vriend is deze beslissing gesneuveld (gelukkig maar want het geeft een stuk meer rust in Casa Elias). Met paar plankje en wat pur werd en een bekisting gemaakt. De verroeste pootjes werden na een grondige schoonmaakbeurt en een mooi laagje hammerite met wat grote metalen pinnen vastgezet en in beton gegoten. Voila het hek kan er weer een tijdje tegenaan. Het ziet er in ieder geval een stuk beter uit nu en houdt ook een stuk beter. 
Bekisting voor het vastzetten van de pootjes


het resultaat na een dagje drogen

woensdag 10 juli 2013

Notenwijn (Vin de noix) of Notenlikeur (Nocino)

Het is weer tijd voor een tripje naar Frankrijk. Een weekje beetje chillen en verbouwen. En natuurlijk het maken van de notenwijn/likeur.

Het weer is prima bij aankomst (werd tijd!) en de zomer lijkt de hele week heerlijk ons te vergezellen in onze bezigheden. Maar de zomer zou geen zomer zijn, en de Jura niet de Jura als er niet een dag een gigantische regenbui zou vallen.

De noten, net als de rest van de vruchten komen dit jaar vrij laat op gang. Dus geen probleem dat in de eerste week van juli de groene bolsters worden geplukt ipv de aangegeven 24 juni.

Tijdens het klussen spot ik een oudere man in de tuin die op zijn gemakje de notenbomen inspecteert en af en toe een nootje lijkt te plukken van de boom om zijn emmertje te vullen. Hmm dat is toch een beetje raar. Natuurlijk wordt de tuin regelmatig geleegd tijdens onze afwezigheid en er is uiteindelijk genoeg. Maar het is toch wel zo beleefd dat ALS we er zijn iemand even aan de deur dag komt zeggen en VRAGEN of ze een paar nootjes, peren, appels of kersen mogen plukken. Helemaal ALS je zelf gewoon in de tuin rondloopt.


Noten overdwars in 4 stukjes gesneden.
 Dus ja dit gedrag riep toch enige bezittersdrang in mij op. Ongewapend, want ja in deze streken liggen de jachtgeweren naast de deur, liep ik de tuin verder in, al roepende "Bonjour! Vous faites quoi dans MON jardin" Met de nadruk natuurlijk op "MON". Geen enkele reactie. Ach de man is natuurlijk al een dagje ouder dus geven we hem de voordeel van de twijfel. Tot 3x toe herhaal ik mijn groet en vraag tot ik neus aan neus sta. Ah eindelijk krijg ik aandacht, wel een beetje van een verschrikte meneer. Waarschijnlijk lag het aan mijn prachtige Amsterdamse accent in mijn frans dat hij even moest nadenken wat te doen. Hij antwoordde dat hij een paar nootjes van de grond aan het rapen was. Lijkt me niet geheel correct aangezien hij ze toch echt bijna van de boom moest rukken en een snoeischaartje gebruikte. Mijn blik was waarschijnlijk van dusdanige indruk dat hij niet zo goed wist wat hij nu met mij aanmoest. Rennen? Ik zou hem zo inhalen. Blijven? Beste optie maar wat zou die "rare" dame doen. Ik vroeg hem beleefd wat hij van plan was met de noten te gaan doen. Natuurlijk had ik allang door dat dit mijn lokale bron zou zijn voor het maken van lokale notenwijn. Die kans zou ik niet aan mij voorbij laten gaan. Natuurlijk kon ik ook gewoon even het dorp door en mijn "tante" om advies vragen maar ik was te lui om te lopen. De brave man biechtte me op dat hij notenwijn ging maken. Ah het ijs was gebroken toen ik hem stralend glimlachend liet weten wat een goed plan dat was en dat ik dat zelf nou ook net van plan was om te gaan doen met MIJN noten. Helaas (of juist gelukkig)  is ook hier het sarcasme niet overgekomen en de brave man en ik hadden een geanimeerd gesprek over hoe en wat te doen met het maken van notenwijn.  Ik heb hem grondig ondervraagd. Al met al liep hij gelukkig en ongehavend met een emmertje vol noten naar zijn huis. Mij achterlatend met de belofte dat hij snel langs zou komen met een recept en een flesje notenwijn om te proeven. Daarbij vertellende dat hij al JAAAAREN dit deed (en zo te zien al jaren met MIJN noten). Ach het is goed besteed moet je maar denken.


Suiker en kruiden toevoegen en roeren maar!

De volgende dag werd ik aangenaam verrast met een recept en een briefje waarin hij zich excuseert voor het oprapen van een "paar" nootjes en een fles ter compensatie met de hoop dat ik ervan geniet. Mocht er zijnerzijds enige sarcasme inzitten is die totaal aan mij voorbij gegaan. De notenwijn werd dezelfde avond geheel opgedronken met een frans kaasje ter gezelschap.

Nu was het dus mijn beurt om te beginnen met het maken van mijn eigen notenwijn. Als gewoonlijk kan ik me niet houden aan een recept en is enig inzicht altijd aanwezig en enige fantasie en toevoegingen. De basis hield ik hetzelfde. Er zijn tenslotte zoveel verschillende recepten die allemaal we een soort van gelijke basis hebben. Die heb ik dan gevolgd.


De gebruikte kruiden en smaakversterkers
 In plaats van pure alcohol heb ik 2 flessen vodka gebruikt en een restant van een fles" Drachterse Beerenburger" die al jaren in de kast stond. Toch nog een Friese roots erin.
Als kruiden gebruik ik
- kruidnagels
- kardemonzaadjes
- steranijs
- kaneelstokjes
- en een takje lavendel.

In de weckpotten van de moeder van Bennie wordt alles gemengd. Dit zal dan minimaal twee maanden moeten "werken". Daarna gezeefd worden en in flessen gedaan. Doe je het zo dan krijg je dus een walnotendistilaat of zoals gezegd in Italie een "Nocino". Een drankje voor na het eten, een digestief. Maar ik wil er juist ook notenwijn (Vin de Noix) van maken. Nu is het recept redelijk gelijk. Na de aantal maanden rust kan je dus of
- zeven en in flessen gieten, kurk erop en laten rusten tot minimaal Kerst.
- zeven, dan in een grote pan de wijn mengen (1 portie likeur voor ca. 5 liter wijn) en deze goed mengen, eventueel op smaak brengen met suikerwater en dan afgieten in flessen en kruk erop. Ook hier laten rusten tot minimaal de kerst. De wijn is heel goed houdbaar voor enkele jaren en komt de smaak zeker ten goede.


Alles in een weckpotje, verschillende soorten gemengd.

Na 2 dagen werd het mengsel gifgroen in de potten en ik maakte me een beetje zorgen. Gelukkig kwam in bij het brood halen mijn oom tegen en vroeg hem nog even om advies. Als gepensioneerde wijnboer die ook drank stookte en al generaties lang een wijngaard heeft gehad zou hij mijn zorgen wel weg kunnen nemen hoopte ik. Zowaar! Hij verzekerde me dat ik niet verkeerd had gedaan, het mengsel na een tijdje donkerbruin zou worden. En ik mijn eigen recept maar moest vinden. Door meerdere keren te doen zou ik al doende leren wat en hoeveel ik moet toevoegen.

Over een aantal maanden weten we meer. In de tussentijd staan de weckpotten bij mij in Amsterdam en worden ze dagelijks even geschud. De kleur begint inderdaad meer bruinig te worden dan het gifgroen van de eerste dag.