Afsluitend weekend 2014.

Terwijl het zuiden van Frankrijk al een hele tijd af en aan geteisterd wordt door noodweer lijkt het alsof wij in de Jura elke keer er weer aan ontsnappen. Van de vele bezoekjes dit jaar had ik voornamelijk mooi weer en volop zon. Een weekendje hadden we hevige regenbui (waardoor we het lekkende dak en dakramen konden constateren) maar voor de rest: subliem weer!

Heerlijk uitzicht met zon op de tuin

Ook het laatste weekend naar Passenans werd er noodweer voorspeld maar ik kwam midden in de nacht aan en het was niet eens zo erg koud. De volgende dag werd ik wakker met een stralende zon. Joepie! De komende 3 dagen liep ik in joggingbroek, t-shirt (wel een dikke sjaal om en warme sokken in de laarzen) rond in de tuin en was werkzaam op de veranda. Tussen 10:00-17:00 was het weer zonnig, aangenaam. Na 17:00 als de zon ondergaat is het ineens herfst. Het is donker en doodstil in de straten.

Het huis zelf overdag was een stuk frisser dan buiten, reden te meer om zoveel mogelijk tijd buiten door te brengen. De tuin achter kreeg in het fruit-perkje nog 2 gekregen aalbessenstruiken erbij en nog 1 framboos. Nu het weer (1 week later) een stuk kouder is en de nachtvorst ook al is aangebroken, was het mooi op tijd. Volgend voorjaar zullen we zien of ze het hebben gered. 

Laagje grondverf

Omdat ik weer een super schuurmachine kon lenen gebruikte ik mijn tijd om de bijzet tafeltjes die ik de afgelopen tijd van familie kreeg allemaal te schuren en in de grondverf te zetten. Volgend voorjaar weer een mooie klus om die in de lak te zetten. 

De trap en de balustrade die vorige keer al een laagje lak kregen (over de beits heen!) hielden zich goed maar er zaten duidelijk vlekken in. Dus ook die kreeg een opschuurbeurtje en nog een laagje lak. Maar omdat ik de hele dag toch heen en weer moet lopen stootte ik zowel de trap aan als dat ik de balustrade wel een beet pakte. Resultaat: ik weet nu dat lak dus niet heel snel droogt en er zitten overal weer plekjes in. Hmm ook maar uitstellen tot volgend voorjaar dan.

Toiletdeur na 1,5 dag ploeteren

De oude toiletdeur die zijn oude functie niet meer vervult had de laatste 4 jaar dienst gedaan als een soort luik om het trappegat te dichten. Nu we daar een trap hebben bleef hij beetje zielig in de kamer staan. Omdat ik toch graag alles wil hergebruiken en het zonde vind om het weg te doen moest ik iets verzinnen. Vorige bezoek bedacht ik me al dat het misschien kon fungeren als achterwand in de keuken. Deze is voorzien van een gipsen voorzetwandje, niet ideaal dus om van alles op de hangen. Ook al verzekerde de stukadoor dat het geen enkel probleem was zolang ik maar de juiste pluggen gebruikte. 

"eindresultaat" na 2,5 dagen

De deur wilde ik dan "even" opfrissen dus gaf het een grondig wasbeurtje. Dat alleen al maakte een wereld van verschil maar was nog niet genoeg. Dan maar even bij-schuren om eventueel te verven? Ook dat bleek niet voldoende. Dan maar de verf eraf halen. Dus kwam de brander er aan te pas. Aangezien het nogal oude verf was (zeker 80 jaar oud) veranderde het in een soort stofverf en een of andere korrelige grijze pasta. Weer schuren, zelfs nog een afbijtmiddel erover en weer schuren. Al met al na 2,5 dag intensief werken is het resultaat niet denderend maar zeker goed genoeg om al een "vintage-look" te functioneren straks als achterwand in de keuken.

Een hele verre neef Tresy (Daniel) druk aan het stoken

Het najaar is ook de tijd dat er gestookt wordt in het dorp. De oude(re) wijnboeren komen dan om "la gout" te maken. Een weekend lang (voorheen weken lang) werd er nu sterke drank gemaakt. Dit is nog best een happening per familie. Laat nou net een van mijn verre achterneven dat weekend aan de slag te gaan. Omdat het naast mijn huisje is waar ik aan het werk was zag ik ze aan en af komen. Vrienden en familie komen voor zoiets over om "mee te helpen". Wat voornamelijk bestaat uit veel gekletst, drinken en eten. Omdat er voor elke liter natuurlijk belasting moet worden betaald is het al een eeuwenoude (letterlijk!) traditie dat ze de alcohol verstoppen bij mij ergens op het terrein (kan natuurlijk niet zeggen waar!). Dit om dan bij een controle iets minder te hoeven afdragen. Mijn verre achterneef kwam me even toestemming vragen. En als dank kreeg ik een mooie fles MacVin ervoor terug. Goed verdiend lijkt mij. 

De oude ketel die ook al sinds mensenheugenis zijn dienst doet bleek bij het opstarten toch te lekken. Dit gaf wel even wat stress bij de bejaarde boertjes. Al met al was het toch soort van provisorisch herstelt en kon het het weekend toch gewoon zijn werk doen.

Opgelapte ketel

Gedurende mijn korte pauzes van het schuren, wassen en afbeitsen kwam ik even bijpraten met de buurtjes aldaar. De pauzes werden steeds langer en langer. Het was ook gewoon heerlijk om met de bejaarde boertjes aldaar oude verhalen te horen over de tijd van mijn opa, over het stropen, over op jacht gaan en over de tantes die destijds in mijn huisje woonden. Alles natuurlijk onder het genot van een glaasje "cremant" (zelf gemaakte bubbels) en een glaasje "macvin". 

Beetje sfeer in de keuken

Het hout welke ik mee had gekregen vanuit Nederland bleek toch niet genoeg te zijn voor een heel weekend. Na 1,5 dag was het allemaal weer op. Omdat ik het toch een beetje warm moest houden ging ik op sprokkeltocht; de tuin in. Daar verzamelde ik allemaal kleine dode takjes van de grond. De grond was nog bezaaid met bladeren met eronder ruim 100 kilo walnoten. Ik kon het niet opbrengen om die nog allemaal te gaan rapen. Maar elke dag een mand vol blaadjes, takjes branden goed. Warm hield ik het zo wel.
Kan niet vaak genoeg zeggen hoe blij ik ben met hoever we zijn gekomen in het appartementje. Inzet van vrienden en hun steun en hulp waren de stimulans. We hebben best veel tegenslagen gehad en ik heb zeker niet altijd de meest esthetische keuzes gemaakt. Maar het werkt en het wordt steeds beter. 

Volgend jaar staat het leefbaar maken van de achtertuin op mijn lijstje en het overtuigen van de pater familias dat de badkamer echt echt zo niet meer kan.

Zomers herfstweekend: Bezoek in oktober

Stokroos omgevallen voor het huis

Het werd weer tijd om af te dalen naar het Franse platteland. Om zo veel mogelijk te kunnen profiteren van het waanzinnig mooie weer welke was voorspeld besloot ik om na het werk op woensdag paar uurtjes te slapen en dan in de late avond en nacht te rijden. Wat een goede keuze! Nou ja in het donker en op het supermooie nieuwe aangelegde 4- baansweg niet te hebben gezien dat de snelheid van 130 naar 110 was aangepast na dan. Oeps werd dus in het pikkedonker geflitst met zo een waanzinnige spot op mijn auto dat ik dacht dat ik door de galaxy vloog en in een lichtflits naar een andere universum werd gezogen. Duidelijk te veel afleveringen van FRINGE op netflix gekeken de laatste weken.

Pot thee eerste levensbehoefte bij klussen

Al met al was ik om 05:30 veilig aangekomen en na paar uur slaap verwisselde ik mijn pyjama voor shorts en een topje. Het was ruim 24 graden en de zon straalde gewoon. Wat een ervaring om zo heerlijk op blote voeten, in shorts, in oktober noten te kunnen rapen. Was even de slang van de vorige keer vergeten maar gelukkig met het lawaai die ik maakte ook niet een familielid tegengekomen van deze.

De finish touch van de dakdekker kon ik helaas niet controleren. Meneertje had blijkbaar geen tijd om langs te komen. Des te groter mijn verbazing dat een buurman me later vertelde dat hij de hele avond bij hem thuis was geweest. Tsja, ligt het dan toch echt aan mijn frans (*%#$$@@!!)? Aangezien het daar al ruim 3 weken niet heeft geregend kon ik ook niet zeker weten of het niet meer lekte. "Gelukkig" regende het de laatste nacht ruim 1 uur erg hard en lekten de ramen niet en langs de schoorsteen leek het ook droog te blijven. Zou het dan toch echt zijn opgelost? 

" Don't leave me hanging! "

De walnoten waren al door de dorpsgenoten geraapt en doordat er zo weinig wind was bleven de overige rijpe hangen. Je voelde ze bijna tegen je roepen " Ja ik ben er klaar voor, ik hang nog aan een paar draadjes maar ik val zo , ja ik ga echt zo vallen! Ik heb nog een klein klein zuchtje wind nodig voor het laatste valletje op de grond". Al met al raap ik ongeveer net zoveel noten als ik nog over heb van 2 jaar geleden. De grote oogst die nog hangt zal met de storm die net na mijn vertrek zondagmiddag losbarstte naar beneden vallen.

gebeitste balustrade

De trap en de balustrade waren helemaal af. Op aanraden van mijn omgeving beitste ik het trappehart en de balustrade in donker eiken. Ik wist gelijk al dat het niets was. Maar ik zette door want volgens de "kenners" was dat echt beter. Na 2 dagen was ik nog niet overtuigd,beter gezegd, ik haatte het gewoon. Dus nog eens schuren en in een laagje lichtroze geverfd. Zo was ik in de gelegenheid om de groeven te dichten met houtvuller, de kieren op te vullen en meer harmonie te brengen in al die nerven die alle kanten leken op te gaan. De basis is gelegd en in een volgende trip zal ik er een nieuwe laklaag overheen moeten doen om het netjes te krijgen. De treden zelf zet ik in de hardwax/olie. Wow dat was zeker een goede keus. 

Mijn eerste maaltijd!

De elektricien komt vrijdagmiddag langs en sluit mijn oven en inductieplaat aan. Zelf zet ik de wasbak in het aanrecht en sluit de kraan aan op de waterleiding. Gelukkig hadden Terence en Bennie de voorbereidingen zo goed gedaan dat ik (eerst water afsluiten) de dopjes eraf kon halen en de leidingen van de kraan zo erop kon schroeven. De afvoer is even "amateuristisch" gemaakt maar het werkt.Joepie! Ik ben operationeel. Om het te vieren ren ik nog even naar de slager om een stukje vlees voor het avondeten. In de winkel staart iedereen me aan. Zou het komen door de verf die overal in mijn haar en gezicht zit? Nee dus, ik blijk (weer eens!) vergeten te zijn mijn schoenen aan te trekken. Zucht...

Perentaart, met peren uit de tuin

MAAR ik heb, met enige moeite, mijn eerste maaltje gemaakt in mijn nieuwe keuken op inductie in mijn nieuwe pannen. Lekker! EN ik heb gelijk ook de oven getest door een heerlijke perentaart te bakken met abrikozen (uit de tuin).... Yummie yummie.

De kachel brandde ook heerlijk met het "afval" van de eikentrap. De timmerman heeft een groot gedeelte van het restant voor me verzaagd in kleine stukjes die prima branden. De over gebleven planken zal ik moeten sorteren wat wel in de kachel mag en wat nog voor iets anders kan worden gebruikt.

Zithoekje rond de kachel

Uit de Grange versleep ik de tweede leren fauteuil en geef deze een grondige schoonmaakbeurt. Nu heb ik een heerlijk hoekje voor 2. Uit de keuken haal ik de oude kleine tafel die ik een aantal jaren geleden eens had "opgeknapt", tot grote ergernis van mijn vader. Die kreeg een rolberoerte dat ik moedwillig een "antieke 18de eeuwse" tafel had vernageld. Helaas verschillen wij nogal van mening. Oud is volgens mij namelijk echt niet altijd antiek of kostbaar. Het blauwe blad krijgt nu een lichtroze kleur om beter te passen bij de rest van de eetkeuken. Tada! Nu ook een eethoekje voor 2. Het appartementje krijgt vorm.

Antieke 18eeuwse tafel (kuch!)

De volgende uitdaging is waar en wat komt er in de keuken. Ik heb alleen maar een aanrecht, geen kastjes, geen plankjes. Ik moet een systeem vinden waar ik mijn keukengerei, apparatuur en servies/bestek etc. kan bergen. Het liefst wil ik alles in zicht zodat ik het kan vinden. Ook wel handig voor logees. Maar alles op zijn tijd er is nog genoeg tijd. Je moet eerst altijd even de ruimte je eigen maken. Dan voel je vanzelf wel waar alles moet komen te staan. En mijn kennende het weer net zo hard veranderen.

Mijn verblijf werd verder gevuld met bezoekjes aan oude dametjes, familie en gekletst met hen die voorbij liepen. De groenvoorziener van het dorp, die zijn hamer en doosje spijkers in mijn tuin was vergeten. Hij had voor mij een mooie afscheiding gemaakt tussen de tuin en openbare tuin. De koeien van Berend kunnen nu niet meer de tuin in. 

Nieuwe "cloiture" (afscheiding) in de tuin

De Parijse overbuurvrouw die nu eindelijk haar kans schoon zag om het huis van onder tot boven te bezoeken toen ze ineens halverwege de deur stond met de mededeling hoe fantastisch ik toch had gewerkt de afgelopen jaren en dat ze het heel graag "even" wilde zien. Madame Bigueur, mijn alweer 96-jarige vriendinnetje, wie ik al schreeuwend (beetje doof) op de hoogte bracht van wat ik had gedaan. Mochten haar buren het nog niet hebben gezien weten ze het nu.

Het was echt een heerlijk weekend! Elke keer verbaas ik me weer hoe ik daar tot "rust" kom ondanks dat ik bijna non-stop aan het klussen ben. 's Ochtends sta ik veelal om 08:00 al stuiterend naast mijn bed, ik slaap ' s nachts veelal goed en diep terwijl hier in Amsterdam slapeloosheid eerder regel dan uitzondering is en ik een door de weekse dag om 08:00 nog k.o lig omdat ik zo slecht heb geslapen.

Upcyclen van toiletdeur?

November zal ik weer gaan. De herfst zal dan zeker al zijn intrede hebben gedaan. Tijd voor het stoken van drank, lekker bij de kachel en lekker koken. Oh ja en natuurlijk nog de 1001 klusjes waar ik nog niet aan toe kwam of nog niet af zijn doen. Ik had ineens het idee om de oude toiletdeur te schuren, schilderen en te gebruiken als een ophangrek. En zo dringen er nog meer en meer ideeën zich in mijn hoofd om mijn aandacht en tijd. Ik heb er meer en meer vertrouwen in dat het appartementje nu echt vorm gaat krijgen. Dit bezoekje ben ik nauwelijks in het grote huis geweest. Ik had immers bijna alles daar waar ik zat. 

"La Petite Chambre de la Tante Camille" is dan toch echt weer in ere hersteld. Ben benieuwd wat ze van alle toestanden zou hebben gevonden die ik heb moeten verduren tijdens deze verbouwing. Ik hoop ergens een foto van haar te vinden die dan een mooi plekje zal krijgen in haar vroegere appartementje. Ik denk dat ze dat wel zou kunnen waarderen.

Opbrengsten uit de tuin

Het overwoekerde terras teruggevonden

De tuin is elk jaar, elk bezoek, weer een uitdaging. Er zit zoveel tijd elke keer weer in het schoon-maken, opruimen en verwerken van de zooi die het oplevert. Maar naast het verwijderen van teveel gras, onkruid, stekeldingen, woekerende bamboe is er ook het plezier van het zien groeien van de fruitbomen, eten van fruit en het maken van allerlei lekkere dingen van het fruit.

Door Clara weer begaanbaar gemaakte pad.

De achtertuin bij het huis bestaat uit 4 vakken met tussendoor een betonnen paadje. Elk jaar is het maar weer de vraag of we in het voorjaar de paadjes kunnen vinden. Het onkruid welke in het najaar nog 1 cm boven de grond uitkomt is dan ongeveer net zo hoog als wij zelf. De paden veelal overwoekerd. Gelukkig is er elk jaar wel iemand die het zowaar leuk vind om dit weer vrij te maken. Dit jaar was Clara vol goede moed begonnen en met een tevreden gevoel gestopt. De bamboe die 1 van de 4 vakken als domein heeft was bijgewerkt en uitgedund. Alles wat elders groeide was verwijderd. Haar vorig jaar aangelegde "munttuintje" werd vrijgemaakt van brandnetels en onkruid. We konden de rest van de zomer genieten van verse munt thee en genoeg munt voor de smoothies van de Bosma-kinderen en voor de salades. Tevens was de logistiek weer te vinden in de tuin; de paden waren onkruidvrij en schoon. Hulde! Vorig najaar had ik een van de 4 vakken bedekt met bouwplastiek en het leek te werken. Eronder was het dor en groeide er bijna niets meer. Dat gaan we dus met de andere 2 vakken ook doen dit najaar. Het 4de vak waar ooit de pater familias (van de Eliassen) een terras begonnen was (en niet heeft afgemaakt) werd zelfs redelijk bloot gelegd en zal (ooit eens?) worden afgemaakt. Dit soort eindeloze projecten zijn in deze familie niets vreemds (helaas). Maar het komt, het komt. Geduld is toch een schone zaak. Anders een temperamentvolle bui van ondergetekende en het is dan ook weer af.

De bessenstruiken en boontjes

De zijkanten van de tuin bij de muur had ik al eerder zelf schoongemaakt en had ik fruitboompjes geplant. Joepie, de 2 bessenstruiken slaan aan, maar de 2 frambozenstruiken lijken te zijn overleden. De door Bennie geplante stokboontjes hebben zichzelf een weg gebaand langs de daarvoor gemaakte bamboe-stellage en brengen zowaar genoeg op voor een maaltijd voor ons beiden. Hoera een maaltijd uit eigen tuin. Al heb ik wel gewoon het vlees bij de slager gekocht. 

De bomen in de voortuin hebben al een leven of 3 achter de rug maar blijven het nog steeds doen. Een jaren geleden omgevallen appelboom is vanuit een tak en de wortel bevorderd tot 2 appelbomen (waar de hangmat tegenwoordig tussen hangt). De kersenboom die vroeg in het jaar fruit geeft (de donkerrode dikke volle kers) heeft zowel ons voorzien als de jeugd van het dorp. 

Kersenoogst

Zo moest ik eerst 2 uit de boom jagen die zonder mij te vragen aan het plukken waren (de reeds geplukte volle boodschappen tas mochten ze wel meenemen naar huis), en voorzag ik de kleintjes die het wel beleefd kwamen vragen van een ladder zodat ze er beter bij konden. Met een gezicht onder de zwarte vlekken werd die ladder me na een kwartier teruggebracht met een "merci". 

De opbrengst van de appelboom zorgt elk jaar voor een grote voorraad van appelcompote. Ik kook de appels niet helemaal tot moes maar laat het in combinatie van moes met dikke stukken appels er nog in. 

Leeg potje appelcompote

Zo kan ik in de winter er nog iets mee doen als een appelcrumble als toetje. Maar de meeste potjes gaan gewoon open, in de magnetron opwarmen en met een lepel gewoon opeten. Soms is dat gewoon de maaltijd na een lange dag op kantoor.  Maar niet alles kan worden verwerkt. De koeien van boer Bernard lusten gelukkig ook wel een appeltje. De koeien lopen dagelijks 2x langs mijn tuin. Op weg naar het weiland waar ze overdag staan en s avonds weer naar de stal. Zodra de 4 koeien, want zoveel heeft hij nu, de tuin zien gaan ze in galop de tuin in. Bernard vind het iets minder leuk en loopt dan ook vloekend achter de dames aan om ze weer de tuin uit te jagen.

Bernard en zijn koe in de tuin

Met hem heb ik nu afgesproken dat ik een hekje zal laten maken met de gemeente. In de tussentijd heeft hij een flinterdun draadje gespannen tussen de bomen. Of het helpt? Nee niet echt. 

Mee terug naar Amsterdam neem ik een groot aantal kilo appels mee. Wat moet je daar nu mee op je 2 kamerflatje 2 hoog. Als ik eindelijk alles met moeite de trap op heb gesleurd (meeste staan nu in de berging gewoon begaande grond) verwerkt ik het tot zelfgemaakte sap. De met trots aangeschafte sapcentrifuge draait 2 avonden lustig rond. 

Appel-bietjes-druiven-gembersap

Omdat ik natuurlijk weer niet gewoon het "recept" kan volgen en ook nog een grote IKEA tas vol druiven heb maak ik een mengsel, druiven met appels. Maar het is nog best een beetje zuur (lees niet zoet genoeg). Wat nu? Ik besluit een lading te koken met een beetje gember (welke ik nog over had van het maken van gingersnaps) en de andere lading te koken met rode bietjes. Uiteindelijke resultaat; "rodebietjes-wittedruiven-appelsap" en wittedruiven-appel-gembersap". Je moet toch wat hè?

Maar het leukste en lekkerste is toch het maken van taarten. Natuurlijk is de simpele Franse variant het makkelijkste. Het deeg kan je gewoon kant en klaar in de supermarche vinden en de appels schillen, snijden en opmaken is ook niet zo moeilijk. In plaat van suiker gebruik ik compote gemaakt van de reine-claude uit de tuin. 

Comeback van de Reine-Claude met stormschade

Deze bomen hebben dit jaar ineens een grote comeback gemaakt. Uit de oude bijna weggerotte stammen waren metershoge takken gegroeid met aan de uiteindes kilovolle pruimen. Door de slechte maand juli met veel storm waren dan ook de meeste gewoon afgebroken. Een boom is zelfs door de topzware lading gewoon omgewaaid en ontworteld. Natuurlijk net de boom op de grens met de bejaarde buurman. Deze heeft netjes alle takken afgezaagd en in mijn tuin gedonderd. Ik vond dan ook een berg aan rottend fruit die ik mocht afvoeren. De overige bomen konden het ook niet aan en hebben allemaal hun takken moeten laten bij-snoeien. Van de meeste heb ik toch het fruit afgehaald en verwerkt tot jam.

tarte au pommes met reine-claudes

Taarten hier thuis in Amsterdam maken is altijd een feestje. Gelukkig hoef ik niet alles zelf op te eten maar kan ik mijn collega's op het werk elke keer verrassen met een taart. Zo kregen ze al een perentaart en een perenkersentaart. 

try-out van een stoofperentaartje

De peren zijn namelijk (denk ik toch echt) stoofperen. Wat moest ik daar nu mee? Dus kijk je wat je voor handen hebt en gaat aan de slag. Ik besloot de peren in stukjes te snijden en te koken in kersensap en "crème de cassis". Daarna liet ik ze een nachtje weken. De volgende dag maakte ik een Hollandse deeg voor appeltaart maar de vulling werd ipv appels en rozijnen de peren-melange. Wow succesje! Ondertussen heb ik in 1 week tijd nu 3 verschillende variaties gemaakt en het was allemaal best lekker. 

Stoofperen-kersentaart met speculaasdeeg

Wat als een onkruid in de tuin groeit zijn de bramenstruiken. Het is gewoon een jungle met prikkende takken. Leuk denken velen maar voor ons is het eerder een marteling. Aangezien het tussen het andere onkruid groeit is het bij het ruimen altijd een bloedbad. Werken met lange mouwen en broek zou een oplossing zijn maar het is te mooi weer om dat te doen. Ik probeer toch voor het ruimen zoveel mogelijk bramen te plukken. Die worden dan verwerkt tot sapjes en tot jam. Door het niet te koken met geleisuiker maar met gewone suiker blijft het nog wel wat vloeibaar. Dan kan ik het of gebruiken als jam voor op de pannenkoeken. Wat deze zomer ook werd gedaan. Of ik gebruik het in de winter als een saus voor bij de toetjes; ijs met warme bramen-coulis , chocoladetaart met noten en warme bramen-coulis. 

Bramen voor coulis en jam

Kortom de tuin is een marteling maar geeft ons veel. Het is een sportieve uitdaging  om te ruimen. Het geeft genoeg spierpijn om het gevoel te hebben dat je hebt gesport. Het geeft je een sterker lichaam door het kruiwagen na kruiwagen opruimen van tuinafval. Het geeft ons brandstof voor de avond-vuurtjes (of rook als het nog niet droog genoeg is) en het geeft ons eten. En hopelijk volgend jaar geeft het ons een terrasmomentje!

Druiven-appel-gembersap

Aan de slag met de meubelmaker, soms gaat het wel goed!

Ja zo dramatisch was het avontuur met de dakdekker, zo prettig is de samenwerking met de meubelmaker. 

De (eerste) trap naar de vide (slaapkamer)

Vincent Liardon is net als zijn vader een meubelmaker en timmerman. Hij komt uit het nabijgelegen dorp Frontenay. Eerst maakte hij voor mij naar eigen ontwerp een vrij steile trap en een balustrade. Na 2 jaar gebruik denk ik dat ik achteraf beter een minder steile trap had kunnen nemen maar ik ben er nog steeds wel erg blij mee. Het went (vond ik) vrij snel om achteruit of wat ik doe zijwaarts naar beneden te lopen. Maar sommigen vinden het een beetje eng. Tegen de tijd dat ik niet meer de trap afkom verkas ik wel naar het grote huis. Die zal dan toch echt wel klaar zijn (hoop ik). 

Oude deur

Nieuwe voordeur vanuit binnen gezien

   








        


Na het maken van de eerste trap maakte hij een nieuwe voordeur voor het appartement die naar de keuken zal leiden. Dat de deur echt een vooruitgang is bleek wel uit de veelvuldige complimenten van de dorpsgenoten. Alleen al het feit dat de deur nu dicht kan vind ik al een grote plus. Voor de jongeren iets minder nu er niet meer in de winter lekker kan worden geschuild voor de regen en stiekem kan worden geblowd daar. Maar ja dat is "vooruitgang". Helaas is de deur een stuk lager dan de grond en staat die gelijk op de regenkant. Hierdoor heeft hij veel te lijden van het weer. Maar na 1 jaar en elk half jaar een laagje beits doet hij het best goed nog. 

Afdakje met een nieuw buitenlampje.

En het plaatsen van een houten afdakje helpt ook erg. Het afdakje is gewoon gekocht bij de BricoMarche. Na zoveel twijfel wat ik nu wilde en het maar niet nemen van een besluit heb ik in een vlaag deze gekocht en het was echt een goed besluit. Soms moet je gewoon doen en niet zeuren. Het ophangen zorgde bij de dorpsgenoten tot grote hilariteit. Samen met Bennie en Berend besloot ik die gedurende de opbouw van het grote concours de Petanque op te hangen. Dat is het moment dat ongeveer het hele dorp voor en langs mijn huisje loopt om de feesttent op te zetten en de speelvelden voor te bereiden. Zelfs de volgende dag krijg ik via via te horen hoe grappig het toch leek dat ik met mijn grote boormachine bezig ben op een wiebelig trapje en de beide heren mij vasthouden en tegen me aanduwen om meer kracht te kunnen zetten op de boor. Ach alles ter vermaak voor het dorp nietwaar?

Traptreden uit oud eiken

Maar de echte klus voor deze zomer was dat Vincent een trap zou maken uit oude dikke stukken eikenhout die in de schuur liggen. Het houtzag er niet uit. Onder de stof, muizenpoep en schimmels soms. Na een eerste schoonmaak dachten we dat het wel wat kon worden. Als je de treden ziet kan je je bijna niet meer voorstellen hoe die eruit zagen VOOR Vincent ermee aan de slag ging. Hieruit blijkt maar weer zijn goede vakmanschap. Het project zelf bleek nogal een uitdaging te worden. Ten eerste bleken de meeste stukken hout zo te zijn verrot of aangetast door hout worm dat het idee van 1 tree uit een stuk hout niet haalbaar was. Maar uiteindelijk is het hem toch gelukt om de juiste aantal treden te kunnen maken. Het restant hout zal hij klein zagen zodat het in mijn kachel kan als brandhout. Heerlijk toch? Ten tweede was de hoogte en de diepte een uitdaging. 

Klaarleggen van treden om later bij te snijden op maat.

Hoe kon je het beste de trap indelen? Meten en nog eens meten. En dan toch er weer achter te komen dat het niet ging werken. Het probleem werd mede veroorzaakt doordat de douche achter de trap zit. En je er nog wilt kunnen douchen zonder jezelf eerst k.o te stoten. We hebben het beste bereikt wat nu mogelijk is. En aangezien ik nu een aantal heerlijk heb gedoucht ben ik overtuigd dat het goed is. Al geef ik toe me 1x flink te hebben gestoten al bij het bukken. Als het lastig is voor anderen dan halen we een stukje uit de douchemuur.

Het hoofdpijnhoekje netjes opgelost

En dan is het me ook nog gelukt om Vincent te strikken voor het plaatsen van de (ook weer zelfontworpen) keuken. Samen met Tomas (bevriende architect) had ik al meerdere tekeningen gemaakt. Maar (whats new met mij) op laatste moment aangepast. Ik besloot om een van de bladen te gebruiken als opstaande randje. Hierdoor veranderen alle afmetingen. En doordat de stucadoor een muurtje had aangelegd die totaal afweek van de opgegeven maten. Logisch want hij is tenslotte frans. Maar het was wel goed en op tijd gemaakt dus ook deze man zal ik vaker vragen om wat te komen doen thuis. 

Al ruim een jaar liggen de werkbladen in mijn appartement te drogen. Ze waren (nu weet ik dat het komt door alle vocht door de lekkage) in 2 maanden tijd kromgetrokken. Dat was wel even schrikken toen! Nu waren ze weer een stuk bijgetrokken. Vincent had me al beloofd dat hij ze zou snijden als bouwpakket voor me om zelf alles te plaatsen (natuurlijk met hulp van mijn fijne klusbuddies maar die konden helaas niet op het "juiste" moment aanwezig zijn). Maar aangezien ik uiteindelijk helemaal alleen was kon ik het nooit zelf in elkaar zetten. En het feit dat de muren in Frankrijk nooit en te nimmer zijn zoals je denkt is het echt een grote uitdaging gebleken, zelfs voor Vincent die af en toe echt me erg zielig en zuchtend aankeek met rollende ogen. Maar Vincent zou mijn lokale held niet zijn als het toch allemaal goed zou komen. Ik vond gedurende twee dagen een plekje op de vierde trede van onder van de nieuwe trap met een potje thee en gaf Vincent steeds feedback of suggesties voor hoe het gemaakt kon worden.

beukenwerkbladen verwerkt tot ovenkastje

Helaas kregen we het allemaal niet af tijdens mijn verblijf maar Vincent zal het voor mijn terugkomst af hebben. Ik ben benieuwd. Maar wat er stond maakte me al blij genoeg. Mijn spaarrekening denk er iets anders over maar ook dat komt vast wel weer goed. Zo drie dagen met Vincent in de keuken maakte veel goed na 2,5 week ellende met het dak en Kevin de dakdekker. Hierdoor krijg je toch weer een beetje vertrouwen dat het allemaal ooit wel eens afkomt hier.

Het franse dakdrama, avondvullend cabaret!

Om 3,5 week verblijf in een blog te verwerken is een beetje too much of the good thing dus deel ik het op in verschillende onderwerpen. Het eerste is het "dakdrama".

In de vorige blog vertelde ik al dat we tot de ontdekking kwamen dat het (nog geen) 2 jaar oude dak een behoorlijke lekkage vertoonde. Niet alleen bij de beide dakramen maar ook rond de schoorsteen. Dit ligt dus aan het loodbeslag. Tenminste dat leek ons het meest logisch. Omdat Frankrijk nou eenmaal bouwlui heeft met de franse slag is het niet makkelijk om vlot alles te regelen. Gedurende Pinksteren/Hemelvaart was ik op zoek naar de verantwoordelijke dakdekker; Kevin Py van "Tradition et Zinguerie". Nergens te vinden. Niet in de "pages jaunes( gouden gids), niet op zijn vaste nummer en niet op zijn huisadres. Daar werd ik een beetje nerveus van maar dacht komt wel goed, hij heeft tenslotte gezegd dat het dak 10 jaar verzekerd is. 

Water tijdens een regenbui langs de muur. 

Eenmaal in Nederland ging de zoektocht verder. Ah! Oh? Oei! Hij bleek onder curatele te staan. Nou dan maar de curator bellen om te vragen hoe het aan te pakken. Nog maakte ik me geen (te grote) zorgen, maar mijn "zen-punt" was ook steeds verder en verder te zoeken. Ja de betreffende dame zou mijn brief, foto's en in gebreke stelling door sturen en vragen om de verzekeringsgegevens. Ondertussen had ik zijn mobiele nummer gevonden en stuurde hem zelf ook alles nog eens digitaal. Na 10 dagen!! kreeg ik eindelijk eens contact. Kevin snapte er helemaal niets van. Het dak kon namelijk helemaal niet lekken. Onmogelijk! Maar goed na zien van de foto's wilde hij toch wel gaan kijken en het herstellen maar dat was volgens hem vast niet nodig. 

Hmm... Wachten, wachten en nog eens wachten. Dan maar weer een berichtje "Kevin, ben je al langs geweest en is het al gemaakt? Je zou me op de hoogte houden". 5 minuten later een belletje. "Ja hoor ik ben langs geweest maar er is echt niets aan de hand hoor. Als het lekt komt dat omdat u geen onderhoud aan uw dak heb gepleegd. Er zaten namelijk bladeren tussen het dak en het beslag van het raam."  Hij heeft het schoongemaakt en alles weer in orde gebracht. En uit coulance voor mij zal hij me geen rekening sturen voor dit werkje. Ehumm sorry? Ok even ademen halen en nog eens goed laten bezinken wat hij nu tegen mij heeft gezegd. Het is tenslotte in het frans en niet alles is me altijd even duidelijk met de jurasiense accent.

Maar toen hij me ook nog eens vroeg voor al zijn goedheid of ik de curator een brief wilde sturen met de mededeling dat het allemaal goed was nu, dat het mijn eigen schuld was en dat het nu door hem was opgelost zonder kosten werd ik beetje argwanend. 

Nee hoor het lekt echt niet, nee hoor! (*****)

En daar kwam ik dan aan. Ik deed de deur open en mijn hart zonk in mijn slippers. Het was binnen bijna een tsumani-horror. Ik had in mijn wijsheid voor vertrek dweilen op de vloer gelegd, een hele grote brede emmer onder de lekkage. De dweilen waren bruin en de schimmel groeide er weeldig uit. De emmer had ongeveer 5 a 6 cm water erin wat zeker zou een liter of 10 was. De vloer was krom want het lekt natuurlijk niet alleen precies in de emmer en de muur van de schoorsteen vertoonde allemaal waterschade aan het stucwerk. Tranen schoten in mijn ogen. Dit kan toch niet waar zijn. Maar laat ik nou niet nog meer water vloeien hier en besloot even door te bijten. Misschien was dit van voor hij het had gemaakt.

Paddenstoelen en waterschade onder het dakspant.

Toen keek ik omhoog! De paddenstoelen groeiden onder de balken door, het plafond was vol van watervlekken. Ok adem in, adem uit. Na 10 minuten bel ik Kevin en vertel hem het verhaal. "Nee mevrouw dat kan echt niet. Ik heb mijn werk goed gedaan. Het lekt echt niet daardoor. Als het lekt komt dat omdat door het merk ramen". Eeh pardon Kevin? Nee dat klopt niet leg ik hem uit. Het lekt omdat er water tussen het beslag en het dak doorkomt. Het lekt omdat JIJ JE WERK NIET GOED HEBT GEDAAN." Boos worden is de enige manier ben ik nu achter om hem aan het werk te krijgen. Hij belooft gelijk langs te komen. Het duurt een week voor hij eindelijk komt kijken. 

Paddenstoel uur na regenbui. Totaal 11 in 1 week.

Ondertussen is elke regenbui een drama. Maar goed hij komt kijken en zegt dat hij het echt niet snapt, het kan gewoon niet aan zijn werk liggen. Nogmaals leg ik hem uit "JIJ BENT DE DAKDEKKER, JIJ HEBT DIT GEMAAKT, HET LEKT, DUS JIJ HEBT IETS NIET GOED GEDAAN". Hij is oprecht gekwetst door mijn "temparament". Maar belooft het te komen maken, hij zal een speciale constructie maken dat echt 100% lekvrij is. En ik denk "maar beste Kevin dat zeg je me elke keer als je iets doet en het werkt niet". Maar goed we geven hem weer de kans. Ik maak hem duidelijk dat hij 1 week de tijd heeft om de schade te herstellen zo niet verwacht ik zijn verzekering en laat hem weten dat ik dan de muur opnieuw laat stuccen, de kromgetrokken vloer laat vervangen en het dak laat repareren op zijn kosten (verzekering). Hij kiest voor reparatie. En dan weer wachten en wachten. 

Mooie wit/gele chemische taart langs de schoorsteen

Om een lang verhaal niet te lang te maken het is gerepareerd. Hoe laat ik me maar niet over uit en hij komt nog terug om het netjes af te maken. Dat laatste moet ik nog zien maar goed. We blijven hopen. Ondertussen heb ik mijn eigen verzekeringsgegevens en maak een dossier. Mocht het bij een volgend bezoek toch nog niet goed zijn gaat dat naar de verzekering en laat ik het door een ander doen. Dan zoeken ze het onderling maar uit. Want mijn energie is allang verspild door dit ongoing drama met het dak. Ben zelfs nu verbaasd als het niet lekt. Nu maar hopen dat de anti-schimmel behandeling van het plafond, binnenkant dak werkt en we niet nog meer schade gaan ondervinden omdat het dak is aangetast door een onverwoestbare schimmel. Al zou me dat niet eens meer verbazen. Ik heb alles gedaan wat ik nu kon doen. Mogen de Goden in alle religies mij welwillend zijn nu.

de dakramen na reparatie. ik zie geen verschil!

Het heeft me letterlijk bloed, zweet en tranen gekost om met deze "vakman" te moeten communiceren. Tot groot vermaak van vrienden en buurtbewoners. Want geloof me het hele dorp was van alles op de hoogte. Was het niet ik die gillend op straat stond te bellen dan wel mijn reacties op de vragen "Goh wat hoor ik nu je dak lekt weer?"


 

Hemelvaart & Pinksteren 2014

Het is alweer tijd voor het tweede bezoekje van 2014. Dit keer werd ik vergezeld door Bennie en Terence, mijn twee duikbuddy's. Beiden helpen me gedurende de twee weken dat we daar zijn. Zij betegelen samen de douchecel en leggen het warme en koude water aan voor de keuken en badkamer.

Jotul 118N gekregen van Rene en Marielle

De aannemers hebben inderdaad allebei dat gedaan wat we hadden afgesproken. De een iets meer, de andere iets minder. De kachel is geïnstalleerd en de "tubage" is aangesloten in de oude schoorsteen. Helaas bleek dat hij niet de 3 verwarmings-elelementen terug heeft gehangen in de houtkachel. Maar na een mailtje eenmaal thuis en het meesturen van een handleiding waar wat moest hangen gaat hij het alsnog regelen. Altijd fijn! De stukadoor heeft het plafond prachtig afgewerkt tezamen met het afdakje boven de kachel. Apart was dat een van de muren van de douche doorloopt en dus de traptreden zal belemmeren. Maar dit is Frankrijk dus we zijn al blij dat het er überhaupt staat! De elektricien zal gedurende ons verblijf de boel afmaken als we zover zijn. Helaas is dat dus niet gelukt.

Chill hoekje in opgeknapte kamer

Ik hou me eerst bezig met het afmaken van de kamer van mijn zusje. Het is tevens natuurlijk een van de logeerkamers. De vloer waar ik al in mijn vorige bezoek aan was begonnen maak ik nu af. Alleen dat al is een wereld van verschil. De kasten verschuif ik met hulp van Bennie naar de andere kant van de kamer. 

Haar oude bed haal ik uit elkaar en zet ik in de nieuwe kinderkamer weer in elkaar. Tevens maak ik er een nieuwe lattenbodem voor. De oude matrassen sleep ik naar de tuin en was ik, voor ik ze weer terug sleep naar de kamer op het bed. Pfff!  

In de kamer had ik al een 2-persoonsbed gezet. Deze netjes aangekleed met nieuw beddengoed en dekbedden/kussens. In de hoek maak ik van een oude slaapbank een chill-hoekje. De oude boekenkast uit mijn appartementje krijgt daar ook haar bestemming. Al met al wordt het een onwijs leuk hoekje! Vanaf de bank kijk je zo via de huizen hoger gelegen in het dorp naar de bergen. 

Fruitbomen en stokbonen geplant

De fruitbomen doen het geweldig. Zo weinig vruchten hadden we vorig jaar zo vol hangen ze nu. De "reine-claude" hangen zo vol aan de dunne takken dat ze met de eerste storm ook allemaal afbreken. Zo hebben we een hoop brandhout! In de achtertuin plant ik de rode bessen en de frambozen. Bennie plant de stokbonen van zijn moeder.  Volgend bezoek weten we meer...

Kersen plukken EN eten!

In de voortuin plukken we de overrijpe kersen. Uiteindelijk voor 1 liter verse sap en een aantal potten coulis. De rest wordt geplukt door de buurtjongens of zijn voor de vogels. Can't have it all!

De heg aangelegd door de buurman krijgt na overleg met hem een (iets te enthousiaste) snoei-beurt van mij. Ongeveer 2/3 haal ik eraf. Hierdoor hebben we eindelijk wat meer licht en zicht vanaf het huis op de tuin. Ik ben er zo blij mee dat ik besluit volgend voorjaar het nog een stuk korter te snoeien. De buurman is duidelijk minder enthousiast....Wel brandde het ongelofelijk goed op het avondvuurtje.

Meisjesbier! En ook nog eens heel veel.

In de twee weken hebben we 2 x een grote regenval. Hierdoor kwam ik erachter dat mijn 2 jaar oude dak toch niet zo goed functioneert als zou moeten. Bij de eerste bui werd ik s nachts wakker wat heftig druppend water. Mijn eerste gedachte was dat er iets mis was gegaan met de nieuwe leidingen van de douche. Maar nee het stroomde heftig langs de balk langs de dakramen naar beneden. De tweede regenbui ook nog eens langs de muur van de schoorsteen. Dus op zoek naar de dakdekker. Nergens meer te vinden. Beetje verontrustend toch wel. Uiteindelijk kom ik er in Nederland achter na een speurtocht op internet dat hij onder curatele staat.... Fijn! Aangezien hij me heeft gezegd dat er een 10 jaar garantie op het dak zou zijn probeer ik nu via de curator alles alsnog in orde te krijgen. Word vervolgd dus..... 

Waarom kan een verbouwing nou nooit eens makkelijk gaan.....

Bijna bijna kan ik douchen

De mannen houden zich bezig met tegelen en water. Hun dagritme was iets anders dan de mijne. Stond ik om 08:00 al in de startblokken kwamen de heren rond 10:00 heerlijk samen even ontbijten. Begin middag kwamen ze er tot 3 x achter dat ze enkele onderdelen misten. Een trip naar de stad voor onderdelen en voor gewone boodschappen volgden. Heerlijk want er werd daardoor ook elke dag voor me gekookt! Na een warme douche stond er s avonds een heerlijk maal voor me klaar. En de biervoorraad was nog nooit zo groot. 

Groen! ja groen. Oh het is groen...

Ik hou van kleur,maar dat stemt niet altijd overeen met de andere kleuren. De vloer is dan ook best een heftige groen geworden. Het is nog even afwachten hoe het zal passen met de rest. Maar het fijne is dat je het altijd wel weer kan overschilderen.

Het waren twee hele intense weken.