Opbrengsten uit de tuin

Het overwoekerde terras teruggevonden

De tuin is elk jaar, elk bezoek, weer een uitdaging. Er zit zoveel tijd elke keer weer in het schoon-maken, opruimen en verwerken van de zooi die het oplevert. Maar naast het verwijderen van teveel gras, onkruid, stekeldingen, woekerende bamboe is er ook het plezier van het zien groeien van de fruitbomen, eten van fruit en het maken van allerlei lekkere dingen van het fruit.

Door Clara weer begaanbaar gemaakte pad.

De achtertuin bij het huis bestaat uit 4 vakken met tussendoor een betonnen paadje. Elk jaar is het maar weer de vraag of we in het voorjaar de paadjes kunnen vinden. Het onkruid welke in het najaar nog 1 cm boven de grond uitkomt is dan ongeveer net zo hoog als wij zelf. De paden veelal overwoekerd. Gelukkig is er elk jaar wel iemand die het zowaar leuk vind om dit weer vrij te maken. Dit jaar was Clara vol goede moed begonnen en met een tevreden gevoel gestopt. De bamboe die 1 van de 4 vakken als domein heeft was bijgewerkt en uitgedund. Alles wat elders groeide was verwijderd. Haar vorig jaar aangelegde "munttuintje" werd vrijgemaakt van brandnetels en onkruid. We konden de rest van de zomer genieten van verse munt thee en genoeg munt voor de smoothies van de Bosma-kinderen en voor de salades. Tevens was de logistiek weer te vinden in de tuin; de paden waren onkruidvrij en schoon. Hulde! Vorig najaar had ik een van de 4 vakken bedekt met bouwplastiek en het leek te werken. Eronder was het dor en groeide er bijna niets meer. Dat gaan we dus met de andere 2 vakken ook doen dit najaar. Het 4de vak waar ooit de pater familias (van de Eliassen) een terras begonnen was (en niet heeft afgemaakt) werd zelfs redelijk bloot gelegd en zal (ooit eens?) worden afgemaakt. Dit soort eindeloze projecten zijn in deze familie niets vreemds (helaas). Maar het komt, het komt. Geduld is toch een schone zaak. Anders een temperamentvolle bui van ondergetekende en het is dan ook weer af.

De bessenstruiken en boontjes

De zijkanten van de tuin bij de muur had ik al eerder zelf schoongemaakt en had ik fruitboompjes geplant. Joepie, de 2 bessenstruiken slaan aan, maar de 2 frambozenstruiken lijken te zijn overleden. De door Bennie geplante stokboontjes hebben zichzelf een weg gebaand langs de daarvoor gemaakte bamboe-stellage en brengen zowaar genoeg op voor een maaltijd voor ons beiden. Hoera een maaltijd uit eigen tuin. Al heb ik wel gewoon het vlees bij de slager gekocht. 

De bomen in de voortuin hebben al een leven of 3 achter de rug maar blijven het nog steeds doen. Een jaren geleden omgevallen appelboom is vanuit een tak en de wortel bevorderd tot 2 appelbomen (waar de hangmat tegenwoordig tussen hangt). De kersenboom die vroeg in het jaar fruit geeft (de donkerrode dikke volle kers) heeft zowel ons voorzien als de jeugd van het dorp. 

Kersenoogst

Zo moest ik eerst 2 uit de boom jagen die zonder mij te vragen aan het plukken waren (de reeds geplukte volle boodschappen tas mochten ze wel meenemen naar huis), en voorzag ik de kleintjes die het wel beleefd kwamen vragen van een ladder zodat ze er beter bij konden. Met een gezicht onder de zwarte vlekken werd die ladder me na een kwartier teruggebracht met een "merci". 

De opbrengst van de appelboom zorgt elk jaar voor een grote voorraad van appelcompote. Ik kook de appels niet helemaal tot moes maar laat het in combinatie van moes met dikke stukken appels er nog in. 

Leeg potje appelcompote

Zo kan ik in de winter er nog iets mee doen als een appelcrumble als toetje. Maar de meeste potjes gaan gewoon open, in de magnetron opwarmen en met een lepel gewoon opeten. Soms is dat gewoon de maaltijd na een lange dag op kantoor.  Maar niet alles kan worden verwerkt. De koeien van boer Bernard lusten gelukkig ook wel een appeltje. De koeien lopen dagelijks 2x langs mijn tuin. Op weg naar het weiland waar ze overdag staan en s avonds weer naar de stal. Zodra de 4 koeien, want zoveel heeft hij nu, de tuin zien gaan ze in galop de tuin in. Bernard vind het iets minder leuk en loopt dan ook vloekend achter de dames aan om ze weer de tuin uit te jagen.

Bernard en zijn koe in de tuin

Met hem heb ik nu afgesproken dat ik een hekje zal laten maken met de gemeente. In de tussentijd heeft hij een flinterdun draadje gespannen tussen de bomen. Of het helpt? Nee niet echt. 

Mee terug naar Amsterdam neem ik een groot aantal kilo appels mee. Wat moet je daar nu mee op je 2 kamerflatje 2 hoog. Als ik eindelijk alles met moeite de trap op heb gesleurd (meeste staan nu in de berging gewoon begaande grond) verwerkt ik het tot zelfgemaakte sap. De met trots aangeschafte sapcentrifuge draait 2 avonden lustig rond. 

Appel-bietjes-druiven-gembersap

Omdat ik natuurlijk weer niet gewoon het "recept" kan volgen en ook nog een grote IKEA tas vol druiven heb maak ik een mengsel, druiven met appels. Maar het is nog best een beetje zuur (lees niet zoet genoeg). Wat nu? Ik besluit een lading te koken met een beetje gember (welke ik nog over had van het maken van gingersnaps) en de andere lading te koken met rode bietjes. Uiteindelijke resultaat; "rodebietjes-wittedruiven-appelsap" en wittedruiven-appel-gembersap". Je moet toch wat hè?

Maar het leukste en lekkerste is toch het maken van taarten. Natuurlijk is de simpele Franse variant het makkelijkste. Het deeg kan je gewoon kant en klaar in de supermarche vinden en de appels schillen, snijden en opmaken is ook niet zo moeilijk. In plaat van suiker gebruik ik compote gemaakt van de reine-claude uit de tuin. 

Comeback van de Reine-Claude met stormschade

Deze bomen hebben dit jaar ineens een grote comeback gemaakt. Uit de oude bijna weggerotte stammen waren metershoge takken gegroeid met aan de uiteindes kilovolle pruimen. Door de slechte maand juli met veel storm waren dan ook de meeste gewoon afgebroken. Een boom is zelfs door de topzware lading gewoon omgewaaid en ontworteld. Natuurlijk net de boom op de grens met de bejaarde buurman. Deze heeft netjes alle takken afgezaagd en in mijn tuin gedonderd. Ik vond dan ook een berg aan rottend fruit die ik mocht afvoeren. De overige bomen konden het ook niet aan en hebben allemaal hun takken moeten laten bij-snoeien. Van de meeste heb ik toch het fruit afgehaald en verwerkt tot jam.

tarte au pommes met reine-claudes

Taarten hier thuis in Amsterdam maken is altijd een feestje. Gelukkig hoef ik niet alles zelf op te eten maar kan ik mijn collega's op het werk elke keer verrassen met een taart. Zo kregen ze al een perentaart en een perenkersentaart. 

try-out van een stoofperentaartje

De peren zijn namelijk (denk ik toch echt) stoofperen. Wat moest ik daar nu mee? Dus kijk je wat je voor handen hebt en gaat aan de slag. Ik besloot de peren in stukjes te snijden en te koken in kersensap en "crème de cassis". Daarna liet ik ze een nachtje weken. De volgende dag maakte ik een Hollandse deeg voor appeltaart maar de vulling werd ipv appels en rozijnen de peren-melange. Wow succesje! Ondertussen heb ik in 1 week tijd nu 3 verschillende variaties gemaakt en het was allemaal best lekker. 

Stoofperen-kersentaart met speculaasdeeg

Wat als een onkruid in de tuin groeit zijn de bramenstruiken. Het is gewoon een jungle met prikkende takken. Leuk denken velen maar voor ons is het eerder een marteling. Aangezien het tussen het andere onkruid groeit is het bij het ruimen altijd een bloedbad. Werken met lange mouwen en broek zou een oplossing zijn maar het is te mooi weer om dat te doen. Ik probeer toch voor het ruimen zoveel mogelijk bramen te plukken. Die worden dan verwerkt tot sapjes en tot jam. Door het niet te koken met geleisuiker maar met gewone suiker blijft het nog wel wat vloeibaar. Dan kan ik het of gebruiken als jam voor op de pannenkoeken. Wat deze zomer ook werd gedaan. Of ik gebruik het in de winter als een saus voor bij de toetjes; ijs met warme bramen-coulis , chocoladetaart met noten en warme bramen-coulis. 

Bramen voor coulis en jam

Kortom de tuin is een marteling maar geeft ons veel. Het is een sportieve uitdaging  om te ruimen. Het geeft genoeg spierpijn om het gevoel te hebben dat je hebt gesport. Het geeft je een sterker lichaam door het kruiwagen na kruiwagen opruimen van tuinafval. Het geeft ons brandstof voor de avond-vuurtjes (of rook als het nog niet droog genoeg is) en het geeft ons eten. En hopelijk volgend jaar geeft het ons een terrasmomentje!

Druiven-appel-gembersap

Aan de slag met de meubelmaker, soms gaat het wel goed!

Ja zo dramatisch was het avontuur met de dakdekker, zo prettig is de samenwerking met de meubelmaker. 

De (eerste) trap naar de vide (slaapkamer)

Vincent Liardon is net als zijn vader een meubelmaker en timmerman. Hij komt uit het nabijgelegen dorp Frontenay. Eerst maakte hij voor mij naar eigen ontwerp een vrij steile trap en een balustrade. Na 2 jaar gebruik denk ik dat ik achteraf beter een minder steile trap had kunnen nemen maar ik ben er nog steeds wel erg blij mee. Het went (vond ik) vrij snel om achteruit of wat ik doe zijwaarts naar beneden te lopen. Maar sommigen vinden het een beetje eng. Tegen de tijd dat ik niet meer de trap afkom verkas ik wel naar het grote huis. Die zal dan toch echt wel klaar zijn (hoop ik). 

Oude deur

Nieuwe voordeur vanuit binnen gezien

   








        


Na het maken van de eerste trap maakte hij een nieuwe voordeur voor het appartement die naar de keuken zal leiden. Dat de deur echt een vooruitgang is bleek wel uit de veelvuldige complimenten van de dorpsgenoten. Alleen al het feit dat de deur nu dicht kan vind ik al een grote plus. Voor de jongeren iets minder nu er niet meer in de winter lekker kan worden geschuild voor de regen en stiekem kan worden geblowd daar. Maar ja dat is "vooruitgang". Helaas is de deur een stuk lager dan de grond en staat die gelijk op de regenkant. Hierdoor heeft hij veel te lijden van het weer. Maar na 1 jaar en elk half jaar een laagje beits doet hij het best goed nog. 

Afdakje met een nieuw buitenlampje.

En het plaatsen van een houten afdakje helpt ook erg. Het afdakje is gewoon gekocht bij de BricoMarche. Na zoveel twijfel wat ik nu wilde en het maar niet nemen van een besluit heb ik in een vlaag deze gekocht en het was echt een goed besluit. Soms moet je gewoon doen en niet zeuren. Het ophangen zorgde bij de dorpsgenoten tot grote hilariteit. Samen met Bennie en Berend besloot ik die gedurende de opbouw van het grote concours de Petanque op te hangen. Dat is het moment dat ongeveer het hele dorp voor en langs mijn huisje loopt om de feesttent op te zetten en de speelvelden voor te bereiden. Zelfs de volgende dag krijg ik via via te horen hoe grappig het toch leek dat ik met mijn grote boormachine bezig ben op een wiebelig trapje en de beide heren mij vasthouden en tegen me aanduwen om meer kracht te kunnen zetten op de boor. Ach alles ter vermaak voor het dorp nietwaar?

Traptreden uit oud eiken

Maar de echte klus voor deze zomer was dat Vincent een trap zou maken uit oude dikke stukken eikenhout die in de schuur liggen. Het houtzag er niet uit. Onder de stof, muizenpoep en schimmels soms. Na een eerste schoonmaak dachten we dat het wel wat kon worden. Als je de treden ziet kan je je bijna niet meer voorstellen hoe die eruit zagen VOOR Vincent ermee aan de slag ging. Hieruit blijkt maar weer zijn goede vakmanschap. Het project zelf bleek nogal een uitdaging te worden. Ten eerste bleken de meeste stukken hout zo te zijn verrot of aangetast door hout worm dat het idee van 1 tree uit een stuk hout niet haalbaar was. Maar uiteindelijk is het hem toch gelukt om de juiste aantal treden te kunnen maken. Het restant hout zal hij klein zagen zodat het in mijn kachel kan als brandhout. Heerlijk toch? Ten tweede was de hoogte en de diepte een uitdaging. 

Klaarleggen van treden om later bij te snijden op maat.

Hoe kon je het beste de trap indelen? Meten en nog eens meten. En dan toch er weer achter te komen dat het niet ging werken. Het probleem werd mede veroorzaakt doordat de douche achter de trap zit. En je er nog wilt kunnen douchen zonder jezelf eerst k.o te stoten. We hebben het beste bereikt wat nu mogelijk is. En aangezien ik nu een aantal heerlijk heb gedoucht ben ik overtuigd dat het goed is. Al geef ik toe me 1x flink te hebben gestoten al bij het bukken. Als het lastig is voor anderen dan halen we een stukje uit de douchemuur.

Het hoofdpijnhoekje netjes opgelost

En dan is het me ook nog gelukt om Vincent te strikken voor het plaatsen van de (ook weer zelfontworpen) keuken. Samen met Tomas (bevriende architect) had ik al meerdere tekeningen gemaakt. Maar (whats new met mij) op laatste moment aangepast. Ik besloot om een van de bladen te gebruiken als opstaande randje. Hierdoor veranderen alle afmetingen. En doordat de stucadoor een muurtje had aangelegd die totaal afweek van de opgegeven maten. Logisch want hij is tenslotte frans. Maar het was wel goed en op tijd gemaakt dus ook deze man zal ik vaker vragen om wat te komen doen thuis. 

Al ruim een jaar liggen de werkbladen in mijn appartement te drogen. Ze waren (nu weet ik dat het komt door alle vocht door de lekkage) in 2 maanden tijd kromgetrokken. Dat was wel even schrikken toen! Nu waren ze weer een stuk bijgetrokken. Vincent had me al beloofd dat hij ze zou snijden als bouwpakket voor me om zelf alles te plaatsen (natuurlijk met hulp van mijn fijne klusbuddies maar die konden helaas niet op het "juiste" moment aanwezig zijn). Maar aangezien ik uiteindelijk helemaal alleen was kon ik het nooit zelf in elkaar zetten. En het feit dat de muren in Frankrijk nooit en te nimmer zijn zoals je denkt is het echt een grote uitdaging gebleken, zelfs voor Vincent die af en toe echt me erg zielig en zuchtend aankeek met rollende ogen. Maar Vincent zou mijn lokale held niet zijn als het toch allemaal goed zou komen. Ik vond gedurende twee dagen een plekje op de vierde trede van onder van de nieuwe trap met een potje thee en gaf Vincent steeds feedback of suggesties voor hoe het gemaakt kon worden.

beukenwerkbladen verwerkt tot ovenkastje

Helaas kregen we het allemaal niet af tijdens mijn verblijf maar Vincent zal het voor mijn terugkomst af hebben. Ik ben benieuwd. Maar wat er stond maakte me al blij genoeg. Mijn spaarrekening denk er iets anders over maar ook dat komt vast wel weer goed. Zo drie dagen met Vincent in de keuken maakte veel goed na 2,5 week ellende met het dak en Kevin de dakdekker. Hierdoor krijg je toch weer een beetje vertrouwen dat het allemaal ooit wel eens afkomt hier.

Het franse dakdrama, avondvullend cabaret!

Om 3,5 week verblijf in een blog te verwerken is een beetje too much of the good thing dus deel ik het op in verschillende onderwerpen. Het eerste is het "dakdrama".

In de vorige blog vertelde ik al dat we tot de ontdekking kwamen dat het (nog geen) 2 jaar oude dak een behoorlijke lekkage vertoonde. Niet alleen bij de beide dakramen maar ook rond de schoorsteen. Dit ligt dus aan het loodbeslag. Tenminste dat leek ons het meest logisch. Omdat Frankrijk nou eenmaal bouwlui heeft met de franse slag is het niet makkelijk om vlot alles te regelen. Gedurende Pinksteren/Hemelvaart was ik op zoek naar de verantwoordelijke dakdekker; Kevin Py van "Tradition et Zinguerie". Nergens te vinden. Niet in de "pages jaunes( gouden gids), niet op zijn vaste nummer en niet op zijn huisadres. Daar werd ik een beetje nerveus van maar dacht komt wel goed, hij heeft tenslotte gezegd dat het dak 10 jaar verzekerd is. 

Water tijdens een regenbui langs de muur. 

Eenmaal in Nederland ging de zoektocht verder. Ah! Oh? Oei! Hij bleek onder curatele te staan. Nou dan maar de curator bellen om te vragen hoe het aan te pakken. Nog maakte ik me geen (te grote) zorgen, maar mijn "zen-punt" was ook steeds verder en verder te zoeken. Ja de betreffende dame zou mijn brief, foto's en in gebreke stelling door sturen en vragen om de verzekeringsgegevens. Ondertussen had ik zijn mobiele nummer gevonden en stuurde hem zelf ook alles nog eens digitaal. Na 10 dagen!! kreeg ik eindelijk eens contact. Kevin snapte er helemaal niets van. Het dak kon namelijk helemaal niet lekken. Onmogelijk! Maar goed na zien van de foto's wilde hij toch wel gaan kijken en het herstellen maar dat was volgens hem vast niet nodig. 

Hmm... Wachten, wachten en nog eens wachten. Dan maar weer een berichtje "Kevin, ben je al langs geweest en is het al gemaakt? Je zou me op de hoogte houden". 5 minuten later een belletje. "Ja hoor ik ben langs geweest maar er is echt niets aan de hand hoor. Als het lekt komt dat omdat u geen onderhoud aan uw dak heb gepleegd. Er zaten namelijk bladeren tussen het dak en het beslag van het raam."  Hij heeft het schoongemaakt en alles weer in orde gebracht. En uit coulance voor mij zal hij me geen rekening sturen voor dit werkje. Ehumm sorry? Ok even ademen halen en nog eens goed laten bezinken wat hij nu tegen mij heeft gezegd. Het is tenslotte in het frans en niet alles is me altijd even duidelijk met de jurasiense accent.

Maar toen hij me ook nog eens vroeg voor al zijn goedheid of ik de curator een brief wilde sturen met de mededeling dat het allemaal goed was nu, dat het mijn eigen schuld was en dat het nu door hem was opgelost zonder kosten werd ik beetje argwanend. 

Nee hoor het lekt echt niet, nee hoor! (*****)

En daar kwam ik dan aan. Ik deed de deur open en mijn hart zonk in mijn slippers. Het was binnen bijna een tsumani-horror. Ik had in mijn wijsheid voor vertrek dweilen op de vloer gelegd, een hele grote brede emmer onder de lekkage. De dweilen waren bruin en de schimmel groeide er weeldig uit. De emmer had ongeveer 5 a 6 cm water erin wat zeker zou een liter of 10 was. De vloer was krom want het lekt natuurlijk niet alleen precies in de emmer en de muur van de schoorsteen vertoonde allemaal waterschade aan het stucwerk. Tranen schoten in mijn ogen. Dit kan toch niet waar zijn. Maar laat ik nou niet nog meer water vloeien hier en besloot even door te bijten. Misschien was dit van voor hij het had gemaakt.

Paddenstoelen en waterschade onder het dakspant.

Toen keek ik omhoog! De paddenstoelen groeiden onder de balken door, het plafond was vol van watervlekken. Ok adem in, adem uit. Na 10 minuten bel ik Kevin en vertel hem het verhaal. "Nee mevrouw dat kan echt niet. Ik heb mijn werk goed gedaan. Het lekt echt niet daardoor. Als het lekt komt dat omdat door het merk ramen". Eeh pardon Kevin? Nee dat klopt niet leg ik hem uit. Het lekt omdat er water tussen het beslag en het dak doorkomt. Het lekt omdat JIJ JE WERK NIET GOED HEBT GEDAAN." Boos worden is de enige manier ben ik nu achter om hem aan het werk te krijgen. Hij belooft gelijk langs te komen. Het duurt een week voor hij eindelijk komt kijken. 

Paddenstoel uur na regenbui. Totaal 11 in 1 week.

Ondertussen is elke regenbui een drama. Maar goed hij komt kijken en zegt dat hij het echt niet snapt, het kan gewoon niet aan zijn werk liggen. Nogmaals leg ik hem uit "JIJ BENT DE DAKDEKKER, JIJ HEBT DIT GEMAAKT, HET LEKT, DUS JIJ HEBT IETS NIET GOED GEDAAN". Hij is oprecht gekwetst door mijn "temparament". Maar belooft het te komen maken, hij zal een speciale constructie maken dat echt 100% lekvrij is. En ik denk "maar beste Kevin dat zeg je me elke keer als je iets doet en het werkt niet". Maar goed we geven hem weer de kans. Ik maak hem duidelijk dat hij 1 week de tijd heeft om de schade te herstellen zo niet verwacht ik zijn verzekering en laat hem weten dat ik dan de muur opnieuw laat stuccen, de kromgetrokken vloer laat vervangen en het dak laat repareren op zijn kosten (verzekering). Hij kiest voor reparatie. En dan weer wachten en wachten. 

Mooie wit/gele chemische taart langs de schoorsteen

Om een lang verhaal niet te lang te maken het is gerepareerd. Hoe laat ik me maar niet over uit en hij komt nog terug om het netjes af te maken. Dat laatste moet ik nog zien maar goed. We blijven hopen. Ondertussen heb ik mijn eigen verzekeringsgegevens en maak een dossier. Mocht het bij een volgend bezoek toch nog niet goed zijn gaat dat naar de verzekering en laat ik het door een ander doen. Dan zoeken ze het onderling maar uit. Want mijn energie is allang verspild door dit ongoing drama met het dak. Ben zelfs nu verbaasd als het niet lekt. Nu maar hopen dat de anti-schimmel behandeling van het plafond, binnenkant dak werkt en we niet nog meer schade gaan ondervinden omdat het dak is aangetast door een onverwoestbare schimmel. Al zou me dat niet eens meer verbazen. Ik heb alles gedaan wat ik nu kon doen. Mogen de Goden in alle religies mij welwillend zijn nu.

de dakramen na reparatie. ik zie geen verschil!

Het heeft me letterlijk bloed, zweet en tranen gekost om met deze "vakman" te moeten communiceren. Tot groot vermaak van vrienden en buurtbewoners. Want geloof me het hele dorp was van alles op de hoogte. Was het niet ik die gillend op straat stond te bellen dan wel mijn reacties op de vragen "Goh wat hoor ik nu je dak lekt weer?"