De Winter Nadert....

En dat was duidelijk te merken. Mist alom...
Toch was het een goede rit en eenmaal aangekomen valt toch alles weer van je af. Kopje thee en een rondje door de tuin doet al wonderen. Mijn kamertje was wel ijskoud dus daar de electrische deken aangezet in bed en alvast een kruik verwarmd en in bed gelegd. Mijn nacht kon al niet meer stuk straks.

De auto moest natuurlijk wel even worden uitgeladen. Ik had (alweer) mijn bed meegenomen met twee matrassen, gedoneerd door Clara, samen met 2 lattenbodems die nog in elkaar moesten worden geknutseld. Het bed alleen in elkaar zetten was een uitdaging. Maar die staat nu te wachten op de volgende ronde logees! Gezien de kou en mist vond ik het zaterdag welletjes en besloot dat ik best wel nu al naar huis kon gaan. Alles nagelopen en winter-klaar gemaakt.

Oude koperen ketel met hout gestookt

Al klussend kwam de zon tevoorschijn en daarmee ook de inwoners van het dorp. Of was het meer dat ik ze nu ook daadwerkelijk kon zien nu de mist was opgetrokken? Ik kon zo nog even afscheid nemen van mijn dorpsvriendinnetje "Madame Bigueur" die toch ook al 94 jaar oud is.... Heb haar de belofte ontfutseld dat ze er in het voorjaar nog zal zijn. Ze zou er over denken.... En moest ik ook mijn nieuwsgierigheid temperen om te weten wat er nou gaande was in de "alambic" van de oude Pastorie. Deze is sinds Pasen dit jaar niet meer bewoond door de oude Pastoor. Hij overleed op ruim 84 jarige leeftijd. Het huis behoort tot de "Commune" dus zit er nu tijdens een familie in die wacht tot hun nieuwe huis klaar is.  Maar de mensen die in en uit de alambic liepen waren zeker niet te bewoners. De tractors reden af en aan. Gelukkig kwam ook mijn oude vriend Bernard met zijn 3 koeien langs. NU was het mijn kans om eens te kijken. Samen met Bernard ging ik de deur door.

Een buurvrouwtje met wie ik ook binnen kwam kijken

En de herinneringen aan mijn jeugd kwamen gelijk terug. Samen met de warmte en de geur. De mannen waren aan het stoken! Natuurlijk. Ja zeker ze stoken "Marc Du Jura". Mezelf even voorgesteld welke met "oui, oui on sait qui vous etes" werd ontvangen. Al kletsende legden de oude mannen me uit wat ze aan het doen waren en hoe. Bleek de ene zowaar familie te zijn. Mijn opa en zijn vader waren neefjes. Hij wist precies wie ik was (ik denk niet hem ooit eerder te hebben gesproken.) "oui oui la fille de Françoise".Voor mij ging er een wereld open! Ik had zowaar nog familie  in het dorp, en dat op nog geen 400 inwoners.

gefermenteerde druiven met stro om te stoken tot Marc Du Jura

Elk jaar tegen het eind van de herfst stoken ze uit gefermenteerde druiven en wat stro een "eau de vie", genaamd Marc du Jura. Een heerlijke likeurwijn. In de vaten stoppen ze ook de saucisses de Morteau en dikke stukken spek welke daardoor ook gekookt worden. Die eten ze dan tussen de middag met wat wijn, een glaasje uit de ketel getapt en wat brood. Voorheen, werd me verteld, waren ze zeker 2 a 3 weken elke dag aan het stoken. Nu helaas nog maar paar dagen. Voorheen kwamen ook veel meer dorpbewoners rond het middag uur aanschuiven om te (mee) te eten maar nu slechts een enkeling. Ik werd zowaar uitgenodigd om mee te eten! De klaptafels werden gedekt en iedereen schoof aan op de bankjes. Zoals generaties lang werd gedaan. Een verloren te gane traditie dus in het dorp. Aangezien het pand zal worden verbouwd zal ook deze activiteit, als het al doorgaat, verplaatst worden.

Wel jammer want sinds generaties werd dit naast ons huis gedaan. Omdat ze maar zoveel flessen mogen maken zonder een "toeslag" te moeten betalen, verstopten ze voorheen het overschot aan gestookte drank bij ons in huis achter een luikje. Jammer genoeg heb ik nooit een vergeten flesje mogen vinden daar.